شناي پروانه دومين شنا از نظر سرعت دربين چهارنوع شناي اصلي مي باشد. اين شنا درسال هاي 1930 از تحول شناي قورباغه سنتي بوجود آمد . در سال 1956اين شنا به طور رسمي وارد مسابقات المپيك شد. اولين مرحله  تحول شناي قورباغه  ابداع مرحله  خروج دست از آب بود كه بطور چشمگيري سرعت شناگر را از طريق كاهش نيروهاي مقاوم ،  بدون نقص قوانين شناي آن زمان، افزايش داد. بلافاصله پس از آن ، شيوه  پا زدن دلفين كه ماهي با هوش درياهاست ابداع شد، كه درآن هر دو پا به جاي حركت در صفحه افقي درشناي قورباغه در صفحه عمودي و به طور همزمان حركت مي كردند كه اين روش ، خود سهم زيادي در كسب سرعت بيشتر نسبت به شناي قورباغه داشت.

وضعيت بدن:  Body position

وضعيت بدن درشناي پروانه از بعضي لحاظ  به كرال سينه شباهت دارد با اين تفاوت كه حركت دست ها و پاها تك تك انجام نمي شوند بلكه هر دو دست با هم و هر دو پا با هم حركت را انجام مي دهند. شنا گر به شكم روي آب قرارمي گيرد و سعي مي كند نيروي مقاوم را با پايين گرفتن سر، بالا بردن نسبي پاها ، كاهش حركت هاي بدن به سمت بالا و پايين عمل كشش و خروج از آب را انجام مي دهند و كنترل حركت بدن درحين اجراي هر دو مرحله يا هر يك از آنها كار مشكلي است ، لذا شناگر بايد سعي كند همواره درطي يكدوره كامل حركت ، حالت افقي بدن خود را حفظ  كند. حركت همزمان دو دست در اين شنا براي شناگر يك مزيت نيز به همراه دارد و آن اينست كه ديگر وي نگران حالت عدم تعادل يا چرخش پاي مخالف به خاطر حركت دست مخالف نمي باشد و درنتيجه نيروي مقاوم از اين نظر افزايش پيدا نمي كند.

اولين بخش آموزش ، عملكر پا : ( Leg Action)

پا زدن دراين شنا درعمل شبيه پا زدن دركرال سينه است ،  با اين تفاوت كه دراين جا هر دو پا همزمان با هم حركت مي كنند، بنابر اين تعداد ضربه هاي پا درطي يكدور شناي پروانه به طور عمومي از كرال سينه كمتر مي باشد. درحالي كه بدن كشيده درسطح آب قرار دارد، با سن قدري خارج از آب قرار مي گيرد. دراين حالت پاها بسته و در حدود 30 سانتي متر در زير آب است. هنگام به حركت درآوردن ساق پا، باسن قدري به داخل آب كشيده مي شود، درهمين حال به دليل خم شدن مفصل لگن خاصره ،  ران نيز كمي به داخل آب كشيده مي شود. دراين موقعيت كف پا به طرف سطح آب به حركت در مي آيد كه نهايتا" در قسمت پشت زانو، درمفصل زانو، زاويه  90 درجه ايجاد مي شود، درچنين حالتي جلوي ساق پا و روي پا به طرف پايين و عقب ، فشار بر آب وارد مي كنيم كه درنتيجه منجر به پيشروي و شناورشدن شناگر در سطح آب مي شود. شكل زير اختلاف بسيارجزيي پاي شناي دلفين ( پروانه ) نسبت به كرال سينه را جهت هاي حركت تنه ، ميزان خم شدن مفصل ها ي ران ، زانو و مچ ها د رضربه به سمت پايين را نشان مي دهد.

عملكرد پا در شناي پروانه

عملكرد پا در شناي پروانه ( شكل پاييني ) بسيار شبيه به عملكرد پا در شناي كرال سينه مي باشد.

كرستن ( kersten ) اثر دو نوع ضربه دلفين را مورد بررسي قرار داد – ضربه الف ( حداكثر عملكرد زانو- حداقل مفصل ران ) و ضربه  ب ( حداكثر عملكرد ران – حداقل عملكرد مفصل زانو) را در مسافت 10 يارد با يكديگر مقايسه كرد . وي به اين نتيجه رسيد كه اجراي كامل حركت با ضربه ( ب) بود .

حداكثر حركت مفصل > زانو حداقل مفصل ران = نتيجه  بهتر

توجه : شناگران نبايد پاها را صاف نگاه داشته و با باسن و كمر ضربه بزنند.